کافه و قهوه‌خانه در ایران فقط مکان‌هایی برای نوشیدن قهوه نیستند. آن‌ها «نهادهای اجتماعی»اند که در هر دوره، قواعد تعامل، مرزبندی‌های طبقاتی و شیوه‌های مصرف فرهنگی را بازتاب داده و بازتولید کرده‌اند.
از ابتدای محاصره غزه در سال ۲۰۰۷ تاکنون، میلیاردها دلار کمک‌های بین‌المللی به این منطقه سرازیر شده است، اما چرا مردم این باریکه سهمی از این کمک‌ها نگرفته‌اند؟
تحولات غزه از هفتم اکتبر تا امروز، باعث شده بار دیگر پای چهره‌های قدیمی عرصه دیپلماسی به میدان باز شود. چهره‌هایی که شاید وقتی نام جنگ به میان می‌آید، چندان خوش‌نام نباشند مثل تونی بلر؛ نخست‌وزیری که از جنگ جهانی دوم به این سو بریتانیا را وارد بیشترین تعداد جنگ کرده است.
تاخیر حماس در اعلام موضع در مورد طرح صلح دونالد ترامپ، رییس‌جمهوری آمریکا، نشانه بحرانی عمیق درون این جنبش است؛ پذیرش توافق به معنای خلع سلاح و از دست دادن هویت تاریخی «مقاومت» است و رد آن می‌تواند به ویرانی گسترده غزه و انزوای بیشتر بین‌المللی بیانجامد.
روزنامه هاآرتص در تحلیلی نوشت که دونالد ترامپ، رئیس‌جمهوری آمریکا، پس از ارائه طرح ۲۰ بندی برای پایان جنگ غزه، در برابر معضلی بزرگ قرار گرفته است: اگر حماس با پاسخ «بله، اما…» وارد مذاکرات شود، مسیر صلح به هفته‌های طولانی و پرتنش از چانه‌زنی‌ها کشیده خواهد شد.
اصلاحات قانون مبارزه با مواد مخدر در سال ۱۳۹۶ که با هدف محدود کردن اعدام‌های مرتبط با این جرایم در ایران تصویب شد، امید به کاهش چشمگیر مجازات مرگ را زنده کرد اما هفت سال بعد، تازه‌ترین گزارش کارشناسان سازمان ملل متحد، نشان می‌دهد این امیدها به کلی فرو ریخته است.
خمینی روزگاری گفته بود: «این‌هایی که زیربنای همه‌چیز را اقتصاد می‌بینند، این‌ها انسان را حیوان می‌بینند. حیوان هم همه‌چیزش برای اقتصادش است؛ زیربنای همه‌چیزش اقتصادش است. الاغ هم زیربنای همه‌چیزش اقتصادش است!»
مایکل آیزنشتات، تحلیل‌گر ارشد امور نظامی و امنیتی، در مقاله‌ای نوشت هر چند برخی مقام‌های جمهوری اسلامی از لزوم تغییر دکترین هسته‌ای و ساخت بمب اتمی سخن گفته‌اند اما دست‌کم هفت دلیل وجود دارد که می‌تواند تهران را از تحقق این هدف بازدارد.
در روزهای اخیر فضای جنگ در رسانه‌ها به چشم می‌خورد؛ سؤال این است که این فضا تا چه اندازه واقعیت دارد؟ آیا واقعاً احتمال بازگشت به جنگ وجود دارد یا صرفاً فضاسازی رسانه‌ای است؟
در ادبیات عامیانه فارسی، مثلی هست که می‌گوید: «اسب‌های درشکه وقتی به سربالایی می‌رسند و کار سخت می‌شود، به جان هم می‌افتند و همدیگر را گاز می‌گیرند». این دقیقاً توصیف وضعیت فعلی مسئولان جمهوری اسلامی است.
جمهوری اسلامی می‌کوشد پروژه جانشینی رهبری را تسهیل کند و با اعطای امتیازهای کوچک، برای جانشین علی خامنه‌ای زمان بخرد.
تفاوت امروز با گذشته در آن است که دیگر تنها آمریکا ایران را تحریم نکرده، بلکه کل نظام بین‌الملل در ارتباط با جمهوری اسلامی به اجماع رسیده است.
با بازگشت رسمی تحریم‌های سازمان ملل علیه جمهوری اسلامی ایران، کشور وارد مرحله‌ای تازه از بحران‌های سیاسی، اقتصادی و امنیتی شده است.
با بازگشت تحریم‌های سازمان ملل، جمهوری اسلامی وارد مرحله‌ای از بحران شده است که می‌توان آن را ابر‌بحران نامید؛ وضعیتی بی‌سابقه که متشکل از سه بحران هم‌زمان و در هم‌تنیده است:
با فعال شدن مکانیسم «ماشه» و بازگشت تحریم‌های سازمان ملل علیه جمهوری اسلامی ایران که در توافق هسته‌ای ۲۰۱۵ لغو شده بود، قدرت‌های غربی بار دیگر در برابر چالش چگونگی مهار و نظارت بر برنامه هسته‌ای ایران قرار گرفته‌اند.
نشریه اسرائیل نشنال‌نیوز در مطلبی نوشته که مذاکره با رژیم‌هایی مانند جمهوری اسلامی نه تنها راه‌حل نیست، بلکه به معنای نادیده‌گرفتن رنج میلیون‌ها زن و شهروند آزادی‌خواه در داخل ایران است.
پس از هفته‌ها و بلکه ماه‌ها تعلیق و تشویش در افکار عمومی، سرانجام فرآیند مکانیسم ماشه، نهایی و تکمیل و قطعنامه پیشنهادی روسبه و چین در شورای امنیت سازمان ملل متحد رد شد.
در آستانه پایان مهلت ۳۰روزه مکانیسم ماشه، همه طرف‌ها هنوز پای میز مذاکره هستند، اما نه برای رسیدن به توافق. آنچه در دقیقه ۹۰ جریان دارد، بیشتر شبیه کالبدشکافی یک دیپلماسی مرده است؛ تلاش برای تعیین اینکه چه کسی مقصر شکست است.
سه سال پس از خیزش «زن، زندگی، آزادی»، خیابان‌های ایران چهره‌ای تازه به خود گرفته‌اند. زنان بسیاری دیگر روسری بر سر نمی‌گذارند و در کافه‌ها، پارک‌ها، مترو و حتی بازارها، بدون حجاب اجباری ظاهر می‌شوند.
به نوشته روزنامه اورشلیم پست، تصاویر ماهواره‌ای اخیر نشان می‌دهد ایران بخش‌هایی از برنامه موشک‌های بالستیک خود را بازسازی می‌کند؛ اقدامی که می‌تواند در سال‌های آینده به تهدیدی جدی برای اسرائیل بدل شود.
«عشق ابدی» در فضای فارسی با فرمتی آشنا به مخاطبان جهانی عرضه شده است: گروهی از جوانان در ویلایی لوکس گرد هم می‌آیند، روابط عاطفی خود را تغییر می‌دهند، در چالش‌های نمایشی شرکت می‌کنند و در نهایت یک زوج برنده جایزه‌ای چشمگیر می‌شود.
وضعیت این است که مسعود پزشکیان در سخنرانیِ خود در نیویورک تمرکز را نه بر ایران، بلکه بر فلسطین گذاشت و از سیاست‌های جمهوریِ اسلامی دفاع کرد و بحث را اخلاقی کرد؛ مبنی بر اینکه «آنچه بر خود نمی‌پسندی، بر دیگران مپسند.»